…Առավոտ , երբ հանդիպեցի Սարոյանին, առանց նախաբանի սկսեց. -Վահա՛գն, քիչ առաջ հեռախոս զնգաց: Հելլո՝ ըսի: Վովու՞ն հետ կխոսի՝, հարցուց կին մը: Ե՞ս վովուն հետ կխոսիմ՝ հարցուցի ես: Ինչպե՞ս թե վովուն հետ կխոսիմ... Այո, ըսի, վովու՞ն հետ կխոսիմ: Կին դարձյալ կհարցնե՝ իսկ ե՞ս վովուն հետ կխոսիմ: է՜, ի՞նչ գիտնամ՝ ըսի: Այդպես ոչ ան իմացավ «վովուն հետ կխոսի», ոչ ալ ես: Երկուքս ալ հայերեն խոսեցանք ու չհասկցանք իրար: Լավ չէ, երբ մարդիկ չեն հասկընար իրար...

ՈՒրիշներին հերթական անգամ բարբարոս, հետն էլ ստորակարգ համարողների գաղափարական սնանկությունը ակնհայտ է այնքանով, որ դրանից որոշ ժամանակ առաջ ուրիշներն էին նրանց համարում հետամնաց, վայրենի ու բարբարոս։

Անցած շաբաթ Վարդան Օսկանյանը բովանդակային ու լուրջ առաջարկ արեց: Նա, հիմնվելով միջազգային նախադեպային իրավունքի վրա, պնդում է, որ անհրաժեշտ է բանակցային գործընթացում ներառել Արցախի ինքնավարության հարցը (որն իրապես ընկալելի կլինի միջազգային հանրության համար, քանի որ ԼՂԻմ-ն ունեցել է այդպիսի ինքնավարություն), որը, Ադրբեջանի կողմից մերժվելու պարագայում, ավտոմատ հանգեցնելու է արտաքին ինքնավարության հարցի բարձրացմանը (Հայաստանին միանալու եղանակով):

Հոլանդացիք լավ ժողովուրդ էին ժամանակին, աշխատասեր՝ ի տարբերություն հայերի, տաղանդավոր՝ ի տարբերություն հայերի (Բոսխ, Ռեմբրանդտ, Վան Գոգ, Սպինոզա, պլյուս առաջատար ինժեներական և գիտական միտք), տանջված՝ հայերի նման:

Կա տարածված մոտեցում, որ նիկոլիզմի ուժը դրա ապագաղափարական բնույթն է, այն, որ նիկոլիզմը զերծ է ամեն տեսակ «իզմ»-երից, բացարձակ փոփոխական է, նման է միֆական Պրոթևսին՝ ունակ է ստանալ ցանկացած կերպարանք՝ ազգայնականի, գլոբալիստի, ազատականի, ավտորիտարիստի և այլն։

Մինչև վերջերս Հայաստանն իրավամբ կովկասյան վագրի համբավ ուներ։ Որովհետև կովկասյան մյուս խոշոր ժողովուրդներն հետանկախական շրջանում արդեն պարտվել էին` չեչենները , վրացիները , ադրբեջանցիները:

1980-ական թվականի սերնդի նման սերունդ չի եղել ոչ դրանից առաջ, ոչ դրանից հետո։ Տիգրան Մեծից հետո անկախ Հայաստան չի եղել։

Առավոտյան աչքովս ընկան մի քանի «ընդդիմադիր» ակտիվիստների քննադատական գրառումներ ընդդիմության վերաբերյալ, ժողովրդական լեզվով ասած՝ ծուղրուղու են կանչում:

Առնվազն զզվանք ու խղճահարություն են առաջացնում Արցախը փրկող այն գործիչները, ովքեր հայտարարում են, որ Արցախի նկատմամբ որդեգրած քաղաքականությամբ՝ Հայոց պատմության գերագույն պատուհասը հիմնահատակ խախտում է Հայաստանի Անկախության հռչակագիրը, ՀՀ Սահմանադրությունը:

Վերջերս հաճախ եմ լսում, թե ակադեմիական խոսքը ճիշտ չէ, պետք է իրերը կոչել իրենց անուններով և արտահայտվել շարքային մարդուն «հասկանալի» լեզվով՝ պատասխանելով իր իսկ ոճով։